Ik ben Ronja
Dat was kort en relevant, de uitgebreidere versie is als volgt:
Als kind was ik al gefascineerd door paarden. Ik genoot van mijn wekelijkse manegelessen. Maar al snel ging ik vragen stellen waarop de manege-instructeurs geen antwoorden hadden: waarom moet ik mijn paard slaan als hij niet doet wat ik vraag (dat doe je met klasgenootjes toch ook niet)? Wat vindt mijn paard er eigenlijk van dat ik op hem rijd? Ik kreeg antwoorden als: "Hij test je uit." Of: "Je moet de baas over hem zijn, anders neemt hij een loopje met je." En: "Natuurlijk vinden paarden het niet per se leuk om te rijden, die houden alleen maar van eten" Ik nam daar geen genoegen mee en al snel had ik me vastgebeten in de vraag: 'Waarom doet een paard zoals het doet?' Ik wilde paarden begrijpen. En ik wilde niet dat ik plezier had terwijl mijn paard het blijkbaar helemaal niet naar zijn zin had.
Zo kwam ik op het spoor van Horsemanship. Het leukste waren de technieken die ik leerde, want nu kon ik opeens met een touwtje om de hals van mijn paard door het bos galopperen (zonder cap... oh oh!), zoals je hieronder ziet. Ik leerde veel technieken en ik dacht dat ik het begrepen had. Ik kwam terecht op leerzame plekken waar ik paarden verzorgde, reed en met ze trainde. Ik heb daar veel geleerd over verschillende karakters, over wat paarden motiveert en hoe je met ze om kan gaan. Maar vooral ook dat technieken niet meer zijn dan een middel waar je hele coole en stoere dingen mee kan doen die niet automatisch leiden tot een blijer paard.
- Freestyle instructeur, Centred Riding instructeur
- Ik heb officieel Parelli Level 3 behaald (ik ben géén Parelli Instructeur).
- Ik heb 10 maanden gewerkt als working student bij 2* Parelli Instructeur Anna de Winter en ruim 3 maanden bij Florien de Graaf.
- Ik heb ruime ervaring met verschillende paarden van anderen.
- Woonachtig tussen Den Haag en Rotterdam, Zuid Holland.
Dat was kort en relevant, de uitgebreidere versie is als volgt:
Als kind was ik al gefascineerd door paarden. Ik genoot van mijn wekelijkse manegelessen. Maar al snel ging ik vragen stellen waarop de manege-instructeurs geen antwoorden hadden: waarom moet ik mijn paard slaan als hij niet doet wat ik vraag (dat doe je met klasgenootjes toch ook niet)? Wat vindt mijn paard er eigenlijk van dat ik op hem rijd? Ik kreeg antwoorden als: "Hij test je uit." Of: "Je moet de baas over hem zijn, anders neemt hij een loopje met je." En: "Natuurlijk vinden paarden het niet per se leuk om te rijden, die houden alleen maar van eten" Ik nam daar geen genoegen mee en al snel had ik me vastgebeten in de vraag: 'Waarom doet een paard zoals het doet?' Ik wilde paarden begrijpen. En ik wilde niet dat ik plezier had terwijl mijn paard het blijkbaar helemaal niet naar zijn zin had.
Zo kwam ik op het spoor van Horsemanship. Het leukste waren de technieken die ik leerde, want nu kon ik opeens met een touwtje om de hals van mijn paard door het bos galopperen (zonder cap... oh oh!), zoals je hieronder ziet. Ik leerde veel technieken en ik dacht dat ik het begrepen had. Ik kwam terecht op leerzame plekken waar ik paarden verzorgde, reed en met ze trainde. Ik heb daar veel geleerd over verschillende karakters, over wat paarden motiveert en hoe je met ze om kan gaan. Maar vooral ook dat technieken niet meer zijn dan een middel waar je hele coole en stoere dingen mee kan doen die niet automatisch leiden tot een blijer paard.
Dus besloot ik in 2014 een periode lang intensief te investeren in mijn Horsemanship kennis. Om te doorgronden waar het dan écht over moet gaan. Ik vertrok naar Hof Schierensee in Duitsland waar Anna de Winter jonge spring- en jachtpaarden opleidde om als working student zes maanden mee te werken en intensief verder te leren. Anna leerde me om naar kwaliteit te kijken van wat ik zelf deed en het antwoord dat het paard gaf. Ze leerde me kijken naar de communicatie tussen ons twee en de feedback die mijn paard me gaf. En ze leerde me ook wat je daar mee kan doen. Ik kreeg antwoorden op de vraag of ik wel leuk en interessant en betrouwbaar was voor mijn paard en ontdekte dat ik er nog helemaal niets van begrepen had en er nog zoveel te leren is. Ik begreep opeens dat hoe meer je weet, hoe meer je weet dat je niets weet. Horsemanship is een leven lang leren. In Duitsland behaalde ik officieel mijn Level 3 (Parelli).
Terug in Nederland kocht ik Levi, een vrolijke, blije net vijfjarige ruin die mij ontzettend aantrok vanwege zijn karakter (intens, vol humor en zelfverzekerd). Met hem werk ik nu richting Parelli Level 4. Samen volgen we dressuurlessen bij Noor Tanger om hem ook fysiek goed in vorm te houden. Met Levi merk ik ook hoe moeilijk het eigenlijk is om écht goed met paarden om te gaan. Het klinkt als een cliché, maar er is echt elke dag wat bij te leren.
Je paard heeft je elke dag wat te vertellen. De vraag is of je daarnaar luistert. Elke keer opnieuw.
Je paard heeft je elke dag wat te vertellen. De vraag is of je daarnaar luistert. Elke keer opnieuw.